Błysk

Życie nie oszczędza nikogo.
Grabi przestrzeń ze spokoju,
Żąda pulsu, kształtów, barw.
Przebija skórę i pije krew:
Śni owada.
Pyta o jutro i płacze dziś:
Śni ciebie i mnie.
Jest fajerwerkiem na nocnym niebie
I niebem w nocy, gdy błysków brak.

Nie umiera:
Budzi się ze złudzeń.

Dom bez Ciebie

Gdy znalazłaś się tak daleko,
Że nawet oddech przystanął w pół drogi,
Nadmiar przestrzeni rozsadzał ściany,
Źrenice i noc.

Zamykałem drzwi i jadłem codzienność,
W pękatym garnku gotując szept.

Przebudzenie

Gdy kamienie zaczęły mówić,
Zapytałem ziemi, co to oznacza.
Łagodny powiew nie był odpowiedzią.

Słowa obce i zimne
Uderzały jak noc
W najgłębszy strach.

Dotykałem po kolei
Twardych, nagich ciał.
Brak życia nie był ich imieniem.

Aż po horyzont zaległa cisza,
Cmentarna, jeśli
Twój dom to grób.