*** Nowy rok

***
Nowy rok
No wyrok
Albo rok kolejny po prostu
Albo inny
Zmieniający wyroki
Wy roki
Niepoprawne
Lata
Twory bez weny
Niepełne
Jak wyro
Bez końca
Kochania

Wyroku
Nowego

Zmierzch

Szarość wrasta w okna niepokojem

Starsze niż oddech pytania śle

Patrzeć i słuchać to trochę za mało

By w płomień rzucić wczorajszy sen

Zamykam rozdział bez klamry sensu
Odsuwam ciszej niż mruga strach

Wciąż układane nie stoją równo

Na półkach znaczeń odciski lat

Jeszcze poczekam na cud błękitu

Na przestrzeń taką co skrzydła zna

Z niebem tak jakoś mi nie po drodze

Może parasol chociaż mi da

Dopalacze

Przyjdź dziś wieczorem
Gdy zmarszczki strachu
Znów będą większe
Niż oczy nadziei

Przyjdź tak jak lubisz
Boso i cicho
Na progu zostaw
Ćmy codzienności

Schodami śmiechu
Wchodź aż do płaczu
W dywanie szeptów
Zaśniesz spełniona

Gdy jutro spytają
Co znowu brałaś
Powiesz że tylko
Mnie w swe ramiona

Tworzywo 36,6

Z prędkością dźwięku wbija się w uszy
Odruchem wymiotnym pędzi w przełyku
Kod genetyczny zmienia strukturę
W temperaturze wrzenia
Plastiku

Kłamałem

Kłamałem nie tylko w słowach
To były też kroki nieco za szybkie
Śmiechu tarcza obronna
Cisza fałszywie obojętna

Kłamałem brakiem dotyku
I dotykiem niedbałym
Nie mogąc krzyczeć
Pocałunkami

Kłamałem przed Bogiem
Lustrem i psem

A ty nie kochałaś mnie
Naprawdę

Wypełniacze

Pończochy to zbrodnia albo nagroda,
Zależnie od tego, co je wypełni.
Gdy on kryminalne komórki wciśnie,
Zaboli cię kieszeń albo agonia.
Gdy nóg jej łuki napną materiał,
Strzała radości zagrzmi w umyśle!

A choć zastosowań może być więcej,
Równie doniosłych znaleźć nie sposób.
Zatem dziś wieczór spróbuj, dla hecy,
Połączyć oba, bym był bez głosu...

***Patrz na mnie jeszcze

***
Patrz na mnie jeszcze
Za długo zaledwie połowę chwili
Ułamek którego ci nie wypada
Oddech który się spieszy
Jęk niewydany

Patrz
Moje zawsze
W które nie wierzysz

Egoskala

Deszcz leci w dół siłą grawitacji
Jestem jak deszcz
Ziemia jest pełna śmierci
Jestem jak ziemia
Piekło utylizuje nadzieję
Jestem jak piekło
Jeśli na dnie piekła można wykopać grób
Jestem jak ten grób
Jeśli pod tym grobem jest jakieś drugie dno
Albo głębsze piekło
Jestem tym dnem i tym piekłem
Jeśli jest cokolwiek niżej
Jestem właśnie jak to

Patrzysz na mnie z góry gdy podajesz rękę
Nie
Nie jestem jak ty
Jestem ponad to

Definicje

Definicja ostrożności straciła kończyny w wypadku,
Jej mąż stracił wiarę w Boga,
A Bóg, tradycyjnie,
Stracił głos.

Definicja radości straciła uśmiech,
On stracił wiarę w ludzi,
A ludzie, jak zawsze,
Tracili słowa.

Definicja piękna straciła urodę,
Razem stracili wiarę w sens,
A sens, niezmiennie,
Traci definicje.

Jakie jest Twoje imię,
Kochana Definicjo?

Sypialnia

Poduszki na ścianach i suficie
Na oknach lęk
Pod głową sny
Krótkie jak cios

Tak wielu obudzonych
Do krzyku
Nie do życia

Tak mało dobranoc
Po koszmarze dnia

Ć(my)

Ćmy nieprzytomnych spojrzeń
Zabłądziły w twoich włosach
Uczepiły się trujących soków
Pijanego jutra

Latawce słów rysują
Doskonałe wzory
Pocałunków

Zwijam życie jak papier
Opakowanie
Na oddechy

Włosy w jedzeniu
Włosy na języku
Włosy w wannie
Włosy nie na głowie

Tekturowe niebo
Opada na asfalt
Wprost pod koła
Jaźni

Dwa motyle w brzuchu
Zdjęły skalp
Wyobraźni

Restart

Nijakie wychodzi mi z ust
Pomiędzy myślami o jakimś efekcie
Na cienkie plastry kroję niepewność
Na cienkie plastry kroi mnie
Cholera wie co

Kaszel jest dobry na restart
Na restart dobry jest kaszel

Zera w licznikach
Zera w twych oczach
I zero w lustrze

Na restart jest dobra reanimacja
Reanimacja jest dobra na restart

Usta usta
Słowa słowa
Usta usta
Usta usta
Milcz

Nieśmiałoletni

Samotność zarosła chwastami
Nie wyrywam i nie patrzę
Zapuszczam korzenie

Nie udały się
Nie zakwitły
Pierwsze słowa
Bo bałem się tych ostatnich

Na uchylonej furtce
Którą nigdy nie wejdziesz
Powiesiła się nadzieja

Podobno kiedyś
Będę się z tego śmiał

Nierozwiązki

Przyjdę rozbroić bombę w twojej głowie
Nie mam już miejsca na kolejne odłamki
Rozłożę ci krzyk na części ostatnie
Zgliszcza mimowolne

Rozłożysz mi ręce na ułamki
Nierówności bolesne

Odejdziemy od zmysłów
Każdy w swoją stronę
By znów uwierzyć
W jedynie słuszne
Razem

Homo sapie

Mówi o szczycie głupoty
By za chwilę dodać jak nisko upadłem
Mówi ę i ą
Nosi obcasy i głowę wysoko
A majtki ma ciężkie od pretensji

Bóg się śmieje głośniej niż ja oddycham
Gdy dwunożna wyrocznia z zadartym nosem
Tryska mi śliną pod brodę
Przerywa tylko po to by przeładować

Strzela od lat
Zrobiła sito
Później czarną dziurę
Teraz pojęcie człowieka
Nie ma już żadnego punktu
Podparcia

Pogrzeb

Był pogrzeb bo potrzebowali ramki
Na smutek

Nieśli go od ciężkich rąk aż do
Suchych gardeł
Nie za szybko
Ostrożnie
Żeby ktoś nie pomyślał

Odór potu zrosił cmentarz
Wyrosły laury wstydliwe
Starczyło dla każdego

Tylko trup zachował powagę

Między nami

Układaj się ze mną,
Na święte cito!
Układaj się
Do snu.

Pod ziemią
Ułoży nas
Cisza.

Opowiedz mi teraz,
Bo jutro niepewne,
Opowiedz,
Bym poczuł:

Tak między nami,
Co słychać?

Która jest, była i przychodzi

Między kroplami lekkiego deszczu
Pukała w okno.
Chodziła na palcach, gdy kochałem krzyk.

Rozbiła namiot obok poduszki,
Aby mnie dotknąć.
Mur zbędnych dźwięków powoli znikł.

Jej pocałunki miały dostojność
Iście królewską
I słodycz wina w miłosnej grze.

Cały poddany jednak odniosłem
Wielkie zwycięstwo.
Cisza jest we mnie, gdy tego chcę.

Niepodległość

Deptana przez nieobecne tłumy,
Prawdziwie obecna,
Rzadko spotyka żywych.
W jej otwartych ramionach
Poległo wielu z morzem krwi.

Czerwona historią
Powiewa na wietrze
Szukając spojrzeń wyżej

W kolorze czystej miłości.

Cyniczne love story

Dotyk to zaledwie jeden zmysł,
A zaraził wszystkie inne
Tańcem o więcej.

Nie wiem, kiedy w oczy prysł
Nieproszonym snem
I w serce.

Szept prowadzi na tym balu
Wciąż niepewny krok
W ramiona.

Nie mów "kocham" i nie całuj,
Bo ze śmiechu chyba
Skonam.

Nie pal

Wyjdź na zewnątrz z tym papierosem,
Bo już mnie dusi tlenek żenady.
Kłęby spalonych żartów są gorsze
Niż nikotyny garnitur blady.

Bez iskry śmiechu są moje płuca,
Więc wstrzymaj smoczy ogień humoru.
Ja wiem, że szkoda paczki wyrzucać,
To chociaż zamilcz i upozoruj.

Prędzej czy później wszyscy umrzemy
Pozaciągani wirusem grzechu.
Zróbmy coś jednak, pomimo tremy,
By tak naprawdę odejść w uśmiechu.

Imię krzyku

Schodami z ran chcę sięgnąć odwetu,
Choć nie mam prawa uprzedzać Temidy.
A myśl wznosi dłoń aż do kastetu,
Że może jej nie ma, jak Atlantydy?

A może w opasce zbyt zagubiona,
Piękna bogini bez sprawczej mocy,
Podaje miecz w ludzkie ramiona,
By twarz podłości krwawo zaskoczyć?

Łzami stopiony czas wolno płynie
I rzeźbi ostrze na przyszły cios.
Rdzą nie splamione mrozi się w winie,
By w nim zakrzyknął niemy już głos.

***Odeszła niechcący

Odeszła niechcący bez pożegnania
Gdy jeszcze jej śmiechem wrzała ulica
Kroki zamarzły w niepełnych zdaniach

Łamanej duszy
Wcale nie słychać

***Wyspowiadaj się

Wyspowiadaj się z nadziei na lepsze jutro.
Nie rób dziwki z soboty patrząc na niedzielę.
Łapy przy sobie.
Przeproś za robienie z życia inwalidy,
Mózgu na wózku,
Na przyszłość,
Nie na już.

Samotnością malowane

Zapraszam zimny deszcz i wiatr, i mrok
W pościel wyobraźni.
Rozbieram z obcych łez i spojrzeń
Nieprzyjaznych.

Dotykam tam gdzie nikt
Nie przyszedł z czułym szeptem.
Wstrzymuję oddech gdy
Znów pustą trafiam przestrzeń.

Na sukni czarnej żar
Utrwali snem tęsknota.
Zbyt krótka dla nas noc,
Jesieni moja złota!

O, święta Destrukcjo!

Mój Bóg często przemawia,
Ale zajęty ustawianiem poprzeczek
Zniknął gdzieś w chmurach.
A ja się zastanawiam
Czy nie skoczyć
W ocean.

Może jak udam rybę wystarczająco długo
W końcu zamilknie
Do mojego poziomu?

Zapomni o szczytach
Gdy spadnę na dno?

Kobietokształtne

Kładą spodnie albo kiecki
Zawsze mając plan zdradziecki,
Zawsze kuso albo ciasno,
Byle swą urodą wrzasnąć,
Byle komuś wejść przez oczy
Do krwiobiegu i zamroczyć,
Mózg utoczyć w szare zero
I rozbestwić się dopiero!

Mają zęby i pazury,
By zadawać różne rany;
Gdy dobiorą się do skóry,
Będziesz, bracie, rozerwany!
A że rozum już nie tęgi
I za wszystko płacić trzeba,
Gotów będziesz na przysięgi,
Żeś powrócił właśnie z nieba!

Dlatego obecnie na ten gatunek
Jest chyba tylko jeden ratunek:
Wszystko krągłe, wszystko gładkie
Chętnie objąłbym... podatkiem!

Perfidium wredotum

Jestem strzelcem wyborowym
Trafiam tam gdzie nie chcą
Pudłuję bez ostrzeżenia
Zawsze w punkt
Między paragrafy

Mówią o złośliwości
Ale zapominają o miłosierdziu
Na muszce

Ostatnio kupiłem tłumik
Ciekawe czy zgadną
Kto znów podciął im skrzydła

Spotkanie

W małej wiosce spotkasz babcię:
w skromnym domu prosty stół.
Przy piecyku i ceracie
w uszy spokój będzie kłuł.

Nie smartfony, internety:
tutaj oddech rytm wyznacza.
Chłonąc przestrzeń tej kobiety
tajemnicy próg przekraczasz.

Tyka zegar z zapytaniem:
ile sensu masz na co dzień?
Mówi obraz też na ścianie
czym półwiecze jest w urodzie.

Żywe oczy w zmarszczkach toną,
a te z kliszy lśnią zalotnie.
Piękno przed lub za zasłoną:
może dwóch wymiarów dotkniesz.

Może pijąc kompot z malin
lub w uścisku słabej dłoni
głębię znaczeń błysk rozpali,
by w przyszłości myśl dogonić.

Lekkość

Lubię lekkość zimnych warg,
które cedzą humorszpile,
jakiś bullshit pretty dark,
by uśmiechnąć się za chwilę.

Lubię lekko brzmiące "nie"
w oczach pewnych własnej mocy,
z ostrzem szponów gdzieś na dnie,
w jasnym słońcu pomruk nocy.

Lubię lekkie stopy w ruchu,
pod którymi świat się zmienia
i milczenie tuż przy uchu,
znane z twarzy i imienia.

Savoir-vivre

Jej garderoba kipi od detali,
a moje oczy szukają ścieżki,
by przejść od makro do mikroskali
i liczyć tylko włosowe mieszki.

Tymczasem pytam jak ma na imię
i trzymam fason, choć to zniewaga,
bo ubiór to kłamstwo jednak olbrzymie,
a liczy się prawda, wyłącznie naga!

Sztukobranie

Czy jest szansa jakaś na to,
aby banał dostał bana
i nie zwodził więcej tłumu:
"To Poezja jest!"
Nie dramat...?

Czy już zawsze norwidowskie
n i e d o p a s o w a n i e
mało którą wzniesie głowę?
Reszta nawet nie przystanie?

Czy to pomnik czy już skała,
zaciemniona demotyką,
że o dusze los przegrała,
a na tronie zasiadł
                                  b i t c o i n...?

Tremo

Dotarła do lustra z prędkością światła,
zgodnie z prawami fizyki.
Namalowała świat ukrytych znaczeń,
niepewnych słów.
Tak powstała fotografia.

Ja, analfabeta, studiowałem piękno
w manuskryptach grzechu.
Ja, widzący pożar
w niewinnym uśmiechu.

Fotony wciąż biły po oczach
stwarzając jawne i pewne.
Witałem je pojedynczo,
zgodnie z prawem
zachwytu.

Gwiezdny pył

Jowisz nie zapisał nam szczęścia.
Grube szkła lunety nie zostawiły złudzeń:
Niebiańska obojętność to wszystko,
Na co go stać.

Europa, jak kruchy księżyc,
Skuta lodem przeznaczenia.
I tylko w głębinach czai się życie.

Nie marzę o Io albo Kallisto,
I Ganimedes mych kolan nie zgina.
Bo to, co ważne, jest zawsze blisko,
Tak jak i losu twego przyczyna.

Wypadek

Rozpoznali ciało, nie poznali słów
na pożegnanie.
Wczoraj szła do szkoły, dzisiaj uczy tłum
jak Pani.

I koledzy chcą, jakby inni nieco,
poznać życia dar
bez śmiechu.

Tylko osiem lat i zbyt krótka droga
dla tych opon złych,
do dobrego Boga.

Zamiast krzyku

Miłości niechciane, jak psy bezpańskie,
włóczą się ulicami.
Nie dotykam i nie karmię,
a dłonie poszarpane
w snach.

Mam kieszenie pełne pięści,
chociaż bić się nie ma o co,
i powieki jak zasłony,
gdy nagle dzień
staje się nocą.

Błysk

Życie nie oszczędza nikogo.
Grabi przestrzeń ze spokoju,
Żąda pulsu, kształtów, barw.
Przebija skórę i pije krew:
Śni owada.
Pyta o jutro i płacze dziś:
Śni ciebie i mnie.
Jest fajerwerkiem na nocnym niebie
I niebem w nocy, gdy błysków brak.

Nie umiera:
Budzi się ze złudzeń.

Dom bez Ciebie

Gdy znalazłaś się tak daleko,
Że nawet oddech przystanął w pół drogi,
Nadmiar przestrzeni rozsadzał ściany,
Źrenice i noc.

Zamykałem drzwi i jadłem codzienność,
W pękatym garnku gotując szept.

Przebudzenie

Gdy kamienie zaczęły mówić,
Zapytałem ziemi, co to oznacza.
Łagodny powiew nie był odpowiedzią.

Słowa obce i zimne
Uderzały jak noc
W najgłębszy strach.

Dotykałem po kolei
Twardych, nagich ciał.
Brak życia nie był ich imieniem.

Aż po horyzont zaległa cisza,
Cmentarna, jeśli
Twój dom to grób.

Epoka lodowcowa

Miłość od pierwszego, ale nie do ostatniego.
Na dobre, ale nie na złe.

Wzór skróconego myślenia
Środkowym palcem wyznacza granice.

Mapa kochania pełna jest rąk
I zimnych ciał.

Wąwóz linii papilarnych
Pęka od krzyku.

Na głuchych ścianach
Wiesza się wzrok.

Wolność

Podaję w wątpliwość święte pewniki,
Cicho, w ukryciu,
Gdy całujesz ład.

Tańczę do brzmiącej powszechnie muzyki
I grzecznie kiwam,
Gdy mówi świat.

Obłudnie ostrzę pazur śmiałości,
W kącie obgryzam
Niechciany strach.

Ileż to razy hasło wolności
Utknęło w gardle
Jak złoty piach.

Cisza

Na fali są teraz mądre cytaty.
Drażnią mi oczy i kłują mózg.
Kochana ciszo, ty więcej znaczysz:
Lustro to nie tam,
Gdzie słowa plusk.

Wieczorki niepoetyckie

Futbolowi z poezją nie po drodze,
Stąd wierszy się o nim nie pisze.
Dlaczego więc na czyjejś nodze
Narodu całego los się kołysze?

I masy całe mają swych wieszczów,
I tworzą komedie albo dramaty.
Nagrody Nobla nie ma po meczu,
Ale czy radość nie więcej znaczy?

I choć wieczorki, te poetyckie,
Unoszą ducha nad świata szarość,
Zobaczysz jasno, co sercu bliskie,
Może dopiero, gdy przyjdzie starość.

Luksus

Jestem jeziorem
przyciągam tłumy
niektórych na dno

Jestem płomieniem
ratuję życie
zamieniam w proch

Jestem księżycem
prowadzę zbłąkanych
i do celu zło

Jestem człowiekiem
mam wyobraźnię
i luksus wyboru

Testament

A kiedy umrę
nie szukaj mnie w szufladzie
i szafie z ubraniami
W zapachu wspomnień
nie skryłem się

Może milczący się bardziej zrobiłem
i w oczy nie wchodzę
a tylko w krew
Może to puste miejsce gdzie byłem
bardziej niż kiedyś
jest pełne mnie

Lecz kiedy umrę
śpiewaj do słońca
całuj poranek i kochaj noc

I kiedy umrę
pozwól mi odejść
najkrótszą drogą
w najcichszy sen

Po ostatnią noc

Nie powinno być dnia kobiet
Lepsza byłaby noc
A najlepiej noce
Jedna po drugiej
Przechodząca w trzecią
A może i w ostatnią
Jeśli sztuka odkrywania piękna
Nie wybrzmi zbyt wcześnie

Nie powinno być miłości
Bez tajemnicy

Ślepnąc

Jak wygląda świat bez mych spojrzeń?
Jak wygląda lustro
ze światłem
odbitym
na próżno?

Jak wyglada życie
malowane pod palcami,
w uszach brzmiące
jak pytanie?

Jak wygląda w oczach Twoich
to nieszczęście,
którym jestem?

Wiedzieć
nie chcę.

Być

Czasu nie mam zbyt wiele
By wiele mieć
Więc mam tylko czas

Nie szukam ciebie
Nie szuka mnie nikt
Nie warto kłamać
By razem żyć

Czas to iluzja
Nie dasz mi nic
Możesz jedynie
Po prostu być

Modlitwa ateisty

W nieprzypadkowy splot zimnych atomów
Przypadkiem zebranych
W gorącą dłoń

W niebiosa nad głową
I niebo jak sen
Kochane

W to co widziałem
I widzieć mogę
I w noc i w dzień

Wierzę
Na amen

Make-up

Dotykała kolorami
Malowała w oczach puls

Czerwieniła się schwytana
W bezwstyd szeptów
Czarna krew

Pozwoliła wejść do domu
Nic nie mówiąc
Wbiła nóż

Piękno rani zbyt głęboko
Wciąż niewinne
W grzechu już