Zmierzch

Szarość wrasta w okna niepokojem

Starsze niż oddech pytania śle

Patrzeć i słuchać to trochę za mało

By w płomień rzucić wczorajszy sen

Zamykam rozdział bez klamry sensu
Odsuwam ciszej niż mruga strach

Wciąż układane nie stoją równo

Na półkach znaczeń odciski lat

Jeszcze poczekam na cud błękitu

Na przestrzeń taką co skrzydła zna

Z niebem tak jakoś mi nie po drodze

Może parasol chociaż mi da