Prawdo

Dwie ręce w niemoc mam ciągle wrzucone,
Palce, którymi tropię twój ślad.
Każą mi wybrać konkretną stronę
I z niej osądzać cały ten świat.

Pustynia życia czci twój majestat,
Fatamorganą przechodzisz tuż.
Mówię o tobie, choć trzeba przestać,
By nic nie wiedząc poczuć cię już.

Iluminaci

Ach Wy! Jaśnie oświeceni!
Widzący lepiej niż tłumy szare.
Jak ja jesteście z tej samej Ziemi!
Nie grajcie bogów na piedestale!

I Wasze słowa piękne i wzniosłe
Grzmotem wyższości spadają bez echa.
Bo jak już uznasz, że ktoś jest osłem,
Nie dziw się później, że się uśmiecha.

Człowiekiem być

Liczę na profity z bycia człowiekiem

Jeśli nie niebo to chociaż dom
Przynajmniej noc bez huku bomb
Otwarte drzwi gdy klucza brak
Ratunek skądś sam nie wiem jak
Czyjeś dzień dobry gdy dzień jest zły
I koniec wart choć jednej łzy

Wilk na tapecie

To twój sąsiad albo brat
Człowiek kultury wysokiej
Nie on wężom skórę darł
On wciąż piękne ma widoki

Lubi wilka na tapecie
W szafie lisa ceni też
Czego wy od niego chcecie
Miły jest mu każdy zwierz

W wolne dni przyrodę ceni
Więc plastikiem lasy karmi
W uszach nie brzmi mu cierpienie
Nie chce słyszeć o męczarni

Patrzę w oczy mego psa
Pod mą dłonią tak ufnego
Nie wie jak to jest się bać
Ludzi w skórach od Gucci'ego

Orbita

Kochałem szczerze
Najmocniej jak można
Dziś już nie wierzę
Że kogoś poznam

Jedna kobieta
Wyrwała mi serce
Teraz uciekam
Powtórki już nie chcę

Wieczorem patrzę
Na gwiazd tysiące
Nim śnić znów zacznę
Wśród nich me słońce

Co rano pytam
Odbicia w lustrze
Gdzie jest orbita
Na sny
Już puste

Na kolanach

Wślizgnąłem się
Między jej słowa, uda i sny.
Ukradłem czas i przestrzeń, by żyć.
Przyniosłem Boga o imieniu MY.

Dziwiła się
Szczęściu, że takie ciasne.
Do końca szukała tajemnych drzwi.
Odbicie w lustrze już nie było własne.

Konwertowała na gorzkie łzy.

Obca wolność

Szaraki nie mają uczuć -
Tak, to ten rodzaj obcych,
I funkcjonują doskonale.
A ty, co tak wyginasz się w bólu,
Zapatrzony w swój odcisk?
Myślisz, że zwariowałem?

Tak, zwariowali wszyscy,
Co świat pojmują inaczej.
Niech każda łza pięknie się błyszczy:
W drodze do gwiazd
Każdą z nich stracę.

Nie czekaj

Nie czekaj na mnie dzisiaj z miłością,
Wrócę zbyt późno, na mieście zjem.
Nie pytaj znowu z kim albo po co,
Jutro przed nami jest cały dzień.

Nie czekaj na mnie dzisiaj ze łzami.
Robię, co mogę, by dobrze żyć.
Czemu koszulę mi ciągle plamisz?
Naprawdę jestem aż taki zły?

Nie czekaj na mnie dzisiaj i jutro,
Bo zapomniałem, że wyjazd mam.
Możesz napisać, gdy będzie ci smutno.
Oddzwonię jak tylko zostanę sam.

Najlepiej nie czekaj na mnie już więcej,
I dzieci ucałuj, bo kocham je.
Dłonie ostatnio mam bardzo zajęte,
I mówić trudno, więc... żegnam cię...

"Baśka" Wilki (wariacje)

Babcia miała stary stół,
dobry zgryz
i ciasto, które lubię.
Dziadek przesypiał południe,
taki patent miał przeciw nudzie.
Z ciotką można było wciąż się śmiać,
chociaż wiem,
że rak ją toczył przez cały czas.
Wujek ciągle mówił, że
za nią odda życie swe,
a kuzynka modliła się.

Weźcie przestańcie
szlochać nocami,
życie niech kopie,
wy miejcie to za nic.

Mój braciszek błyszczeć mógł,
ale talent marnował z panną.
A siostrzyczka, kolejny cud,
biegała po figurę rano.
Sąsiad lubił wódę chlać
i biadolił,
o tym jaki podły jest świat.
Kumpel miał ręce dwie,
teraz z jedną mówi: wiem
czym jest radość, bo byłem na dnie.

Odeszła zbyt szybko

Z kranu poleciała woda
Później z oczu jakaś ciecz
Ona była taka młoda
Chciała tylko umyć się

To był wieczór weseliska
Nie dotarła na nie już
Ta podłoga była śliska
I to szkło ostre jak nóż

Krew zabrały kruche drzwi
Na imprezie cicho sza
Ktoś tę wódkę musiał pić
I ktoś gorycz aż do dna

Trzy dni temu ją widziałem
Zwykłym cześć żegnała mnie
Dzisiaj patrzę w chmury białe
Jakiś sens uchwycić chcę

Ona

Kiedyś spotkałem ją na ulicy
Jak się spotyka ze skórą deszcz
Pocałunkami chciałem policzyć
Ile rozkoszy jest w stanie znieść

Patrzyła mi w oczy zaledwie chwilę
Tak jak się patrzy o zmierzchu w las
Niechcący w żyłach płomień odkryłem
I wroga bez niej którym był czas

W tym samym miejscu bywałem często
Jej obraz goniąc jak głodny wilk
Czemu tak wyszło już nie pamiętam
Wiem że straciłem zbyt wiele dni

Eudajmonia

Szczęście jest wtedy gdy wiem
I nie wiem
Nic
Bystry wzrok przydatny
I zbędny
By iść
Czyjeś usta tulą
I nie ma ich
Do snu
Słowa nagie klęczą
W ciszy

Już

Na Ziemi

Lubię leżeć gdy mi źle
Gdy mi dobrze też się kładę
Od najmłodszych lat tak mam
Leżąc zawsze daję radę

Homo sapiens dumnie prosty
Patrząc z góry sięga gwiazd
A ja Ziemi wciąż dotykam
I podziwiam każdy głaz

Tańczyłem

Tańczyłem na ulicy Prostej
W czerwonych trampkach schowałem dynamit
Iskrzyło głośno i falowało
Wczorajszym "lubię"
Tak między nami

Tańczyłem na ulicy Jasnej
Sznur samochodów rytmicznie dźwięczał
Zwariować każdy może czasami
I wierzyć w niebo
Bo w sercu tęcza

Zapatrzenie

W taki dzień jak dziś
Do stracenia nie mam nic

W taką noc jak ta
Całe niebo w dłoniach mam

W takim życiu jak to
Dzieli mnie od śmierci krok

W oczach takich jak te
Zapomnieć o wszystkim chcę

Antidotum

Często boli mnie głowa,
A ciebie między piersiami.
Może przestańmy bić się
Na słowa
I spotkajmy po drodze
Zmęczonymi ustami.

Umarłem

Nie stało się nic i stało,
Bo umarłem.

Zapatrzeni w niebiosa
Dalej będą fruwać i marzyć,
Na skrzydłach ze stali, nadziei
Albo zwykłej miłości.
Byle oderwać się od ziemi.

Chcą być jak najdłuższa spacja
Zanim alfabet wybrzmi
Zwycięski
I mój:
GRAWITACJA.

Prawda

Umiłowanie prawdy pomnikiem wyniosłym
Należne pokłony liczy
I patrzy
Dokąd granice słuszne jej doszły

Lecz ukochaną spotkać
To widok rzadszy
Chociaż męczeńskich nie brak nam
Zniczy

Miłość według Alberta

Szczególna teoria względności
Okazała się bezwzględna
W praktyce

Światło zawsze zbyt szybkie
Przed ciałem zwykłym ucieka
Słońca nie można przytulić
Jedynie człowieka

Niech stoją na piedestale
Wielkich ludzi wyczyny
Ty strzeż się wznosić pod niebo
Ziemskiej w końcu dziewczyny

W moim ogrodzie

Pokochałem przestrzeń i obecność
Pokochałem siebie

Myśli rosną mi w ogródku
Jest on oczkiem w mojej głowie
Wiem co radość
Znam moc smutku
Wije się tu uczuć mrowie
Lubię robić w nim porządki
Patrzeć jak życie rozkwita

Rzucasz ziarno każdym słowem
Ziemia zawsze o sens pyta

Karaluchu

Budzący wstręt i struny krzyku
Powiedz mi jak żyć w ciemności
Jak bez gwiazdy nawet jednej
Dobrych ścieżek mieć bez liku
I do celu biec najprościej
W miejsce dla mnie
Odpowiednie

Wyznanie

Chcę cię dotknąć tak słowami
byś pozbyła się
swych granic

Chcę bliskością tak omotać
żeby naszła cię
ochota

Chcę smakować twoje ciało
by me imię
wykrzyczało

Chcę od piękna paść pijany
bo się w tobie
zakochałem

Niepewność

Oddycham
ale nie wiem czy żyję
Buduję tymczasowe twierdze
żeby schować niepewność
Przekonuję świat że mieszkam
na skale

Nocami piszę na piasku
pytania
W płucach mam popiół
zmęczonych dni

Bliskość

Nie odgarnąłem włosów z twoich snów
Nie założyłem za ucho
Nie zrozumiałem żadnego
Z demonów

Odsłoniłem nagie piersi
I słowa
Kłamiące bliskość

Prawdziwa ty?
Raczej nie
Zaledwie skró...ty...

Lunatycy

Na samotność można wyjść
Albo chorować
Z braku sensu można powstać
Lub umierać
Brak snu leczy się
Tabletkami
Na brak miłości bierze się
Za rękę
By chorować i umierać
Dwójkami

Puk puk
Lunatycy
Pomóżcie sobie
Sami

Zbrodnie serdeczne

Pluje głowicami fallinlove'ymi
jak nuklearnymi
W reakcji jesteśjakzdrowie
niby termojądrowej
łączy komory
Prawa i lewa komórki rozszczepia
w mózgu i bije
impulsami własnymi

Promieniowanie psychoaktywne
zatacza kręgi w odległe lata
Nie tykam go nawet
bo ciężkie cholernie
i zaraz przypuści
kolejny atak

Flirtowanie

Filtrowanie słów
Infiltracja potrzeb
Filuterne popisy
Zgrabny flow
Litrami niedomówień

Choć czasem
Desperackie SOS
Tonącego

Lot

Ramiona to skrzydła
Tylko inaczej przycięte
Na miarę nieba pod stopami

Nie zazdroszczę ptakom bajecznego lotu
Szybuję do ciebie wyżej
By dotknąć ustami

...i że cię nie opuszczę...

Nie obnoszę się ze swoim związkiem
Nie mówię o miłości
Nie udaję szczęśliwego
Po prostu się spotykamy
Regularnie i dozgonnie

Dziewczyny śmieją się ze mnie
Ale żadna z nich nie jest tak pewna
I piękna w wolności
Którą daje mi
Sobota

Toxic

W tańcu porwie cię do gwiazd
Magią słów ustrzeli
Zapisze przyszłość
W twoich snach
Wielkimi literami
Nadziei

Ty wpuścisz go w źrenice
Jego dłonie
W tajemnice

On przypadkiem trafi w oko
Sina dal tak strasznie daleka
Zmieni się w kolory twe
Boś już kaleka

Przeprosiny jakże czułe
Wyszeptane znów do ucha
Tylko głębszym wybrzmią bólem
Złamanego już człowieka

Nieszczęśliwe (po)rachunki

Pośmieszkujmy sobie trochę
Z tych co mają mniej w kieszeni
Może brak im piątej klepki
Dobrej gadki
Może ręki

Pośmieszkujmy póki zdrowie
Ciągle jest po naszej stronie
Póki autko śmiga pięknie
I odległy życia koniec
Później będą nas wyśmiewać
Żeśmy starzy niekumaci

Za obecne i te przyszłe
Potajemne krzywdy nasze
Przecież musi ktoś zapłacić

Pozory

Padało na dworze
Gdy innych kropli nie wyciskała
Rozpadało się na dobre
Ona jednak była cała

Powódź zatopiła wiele
Ludzkich marzeń
Ona trzyma fason
W masce jej do twarzy

Chciałem ją zapytać
Czy choć płacze skrycie
Ona już nie słucha
Zakończyła życie

Rozpacz

Na dachy domów, na noży ostrza,
Rozpacz-wariatka, skakała po śmierć.
Wielka nad miarę, bólem wyrosła,
Krzyczała ciągle, że umrzeć chce.

Było nam razem jakoś po drodze:
Prostej, pochyłej, na samo dno.
Żyła w mych myślach i czasem w słowie,
Kąsała jadem lub cichła łzą.

Kiedyś jak zwykle idziemy we dwoje,
Ona w kagańcu jak groźny pies.
I nagle olśnienie, że jest potworem,
Którego nikt nie każe mi nieść.

Staję jak wryty i patrzę, co robi:
Z pyska jej piana cieknie i krew,
Na plecy mi skacze i bije po głowie,
Słońce zasłania i mordę drze.

No - myślę sobie - dosyć już tego.
Na ziemię rzucam to cielsko złe.
Gapi się na mnie, jakby nie wierząc
I pazurami sięgnąć mnie chce.

Jedno, co robię, to obserwuję
I nie pozwalam jej zbliżyć się.
Nie znika wcale i ciągle tu jest,
Lecz wreszcie umiem powiedzieć jej NIE.

Teraz widuję ją czasem z daleka,
Wiem, że się czai i wrócić chce,
Ale to moja droga zwycięstwa:
Ja tu panuję i trzymam ster!

Dwie siostry

Kochać nie chciałem i kochać nie chcę,
Spokój wybrałem - zrozumieć zechciej.
Lubić? A owszem - to sprawa prosta,
Bo możesz zniknąć albo też zostać.
Żadne wypadki nie wzbudzą boleści,
Przyczyną śmiechu i żartów są częściej.
Wszystko ponad to jest utrapieniem,
Przeżyłem to nieraz i zdania nie zmienię.
Mówisz, że kochasz bardzo, nad życie?
To stwórz poemat i zapisz w zeszycie.
Za rok przeczytaj to sobie śmiało,
Zobacz, co z wielkich wyznań zostało.
Mówisz, że nie chcesz dłużej być sama?
Zatem znajdź duszę jak ty oddaną.
Ja nie potrafię, nie chcę, nie mogę
Wchodzić w miłości zwodniczy ogień.
Mówisz, że jesteś tylko złudzeniem,
Które uleczyć ma dawne zranienie?
Ależ ja zdrowy jestem. Co leczyć?
Znikaj z mych oczu lub przechodź do rzeczy.

Dłoń położyła na mojej dłoni,
W oczy spojrzała jakoś znajomo,
Nie zapomniałem ja nigdy o niej,
Przejęła ją tylko ma podświadomość.
Stała przede mną teraz jak żywa,
Daleka i bliska jak słońca kula.
Słowami z sercem się nie wygrywa,
Jedynie cienką zasłoną otula.
Dłoń położyła na moich ustach,
Pytaniem wielka cisza zapadła.
Po chwili zniknęła, a przestrzeń pusta
Już więcej znaczyła niż wszelkie widziadła.
I teraz z ciszą jak siostry dwie
Znakiem pokoju i mocy są.
Ta para zawsze jest ze mną w tle -
To z niej wyszedłem i wrócę w nią.

Zieleń słów

Narodziliśmy się dla siebie
W kwitnące lato i młodość
W błyskach świateł i uśmiechów
Tajemnych wyznań

Jesień ułożyła słowa w żółtych liściach
Z których czas wysysał życie

Umieraliśmy dla siebie
Razem z nimi

Zima przyniosła grób jak biała kartka
Wiosną niezrozumiała

Następne lato pisało listy
Słodkimi owocami
Których dotykały
Jeszcze zielone
Liście

Matura rozszerzona

Z fizyki dostała szóstkę:
Jej krzywe kuszące napinały
Cięciwę grawitacji
Ruchem niedbałym.

Z geografii też była świetna:
Ustami kreśląc azymut
Tworzyła nowe
Pojęcie zenitu.

Język francuski opanowany:
Akcenty rozłożone prawidłowo,
Bez pośpiechu dopieszczone
Każde słowo.

Nie najlepiej z matematyki:
Dzielić umiała tylko dwójkami
I za nic nie chciała
Zająć się trójkątami.

Wychowanie fizyczne też słabo:
Ćwiczenia niby niestandardowe,
Ale szybko traciła oddech,
A nawet głowę.

Ocena ogólna to bardzo dobry,
Bo jednak uznano, że ma zdolności,
By najtrudniejszy zdawać egzamin:
Z prawdziwej miłości.

Ona i wilk

Zabrał ją z plastikowej dżungli świateł
W czystą noc Ziemi.

Zostawiała wszystko:
Dom, pracę marzeń i nowe buty.
Nie rozumiała jego spojrzenia,
Ale czuła, że już tu nie wróci.

Biegł ocierając się o nią,
Jakby kojąc głód i krzyk jej tętnic.

Gdy zapadł zmrok,
Wtuliła się w jego dzikie ciało.
Zamknęła oczy i tamto obce życie.
Zbędne słowa trawił ogień spełnienia.
Każda myśl była kolejnym Amen tej chwili.
Po raz pierwszy wolność znaczyła więcej
Niż zlepek dźwięków.

Zabrał ją
Z zimnej abstrakcji w serce istnienia,
Z bólu schematów w radość przestrzeni,
Z kalkulowanych wyznań w szczere pola Natury.

Odwieczna pustka zmieniała się w drzewo,
Pod którym miała umrzeć -
Szczęśliwa.

Pociąg do Ciebie

Wpadłem w pociąg pośpieszny,
Bez rozkładu jazdy i stacji pośrednich,
Relacji Pożądanie - Spełnienie.
Bagaż rozumu był niepotrzebny.

Kwestią czasu było wykolejenie,
Bo osobowy mi umknął -
Ten odpowiedni.

Nieśmiałość

Nie powiedziała ani słowa,
Bawiła się ciszą jak zwiewną sukienką,
Której nie ośmielę się zerwać -
Falowała w naszych myślach
Na pokuszenie słów.

Była naga jedynie w wyobraźni.
Całowałem bezwstydnie niepoznane dźwięki,
Drążyłem zachłannie ukryte znaczenia.

Spełniony patrzyłem w jej oczy
Ciche szczęściem.

Dobrzy ludzie

Miałem piękny sen, że ludzie
Budzą się z nienawiści,
Myją zęby pełne jadu,
Przecierają oczy z zaślepienia,
Siadają razem do stołu,
Uśmiechnięci chodzą ulicami
I zasypiają z miłością.

Obudziłem się z bólem głowy
I kapciem w ustach.
Wypiłem piwo,
Obejrzałem laski na necie
I poczułem się lepiej.

Zasypiając ponownie
Byłem lepszym
Człowiekiem?

Ty?

Czy są takie słowa, które kradną serca?
Takie serca, którym słów już brak?
Pustka taka, że uśmierca?
To o Tobie mówię? Tak?

Czy są przy nich oczy takie,
Które widzą, chociaż łzy
W samotności płyną zawsze?
Czy to również jesteś Ty?

Czy wciąż mają to wrażenie,
Że wokoło sensu brak?
Nawet gdy się sami zmienią?
To o Tobie mówię? Tak?

Czy na "miłość" - słowo wielkie -
Wciąż nadzieja w nich się tli?
Chociaż w nic się wierzyć nie chce?
Czy to znowu jesteś Ty?

Czy w Szekspira "być czy nie być"
Błądzą z nimi chociaż sny?
Czy nie mają tej potrzeby?
Tak... możliwe, że to Ty...

Milczenie

Tuż pod ziemią leżą trupy,
Leżą cicho, więc to znak.
Piętro wyżej są ich wnuki,
Miejsca zmienia się raz dwa.

Tasowanie jak świat stare,
Jutro ja, a może ty
W ciszy spotkasz się z robalem,
Słodkie usta będzie gryzł.

I nie rzekniesz ani słowa,
Wykrzyczałeś się za dwóch -
Cenniejszego coś niż mowa
Pojmie w końcu chociaż duch.

Drugi anioł

W dziecku biło chore serce,

Matka gasła razem z nim.

Rozkładali wszyscy ręce -

Miało przeżyć kilka dni.

Przed tron Boga i z powrotem

Biegłem chyba z tysiąc razy,

Nic nie wiedząc przecież o tym,

Co za chwilę ma się zdarzyć.

Gdy zwątpienia myśl powziąłem,

Ktoś przy dziecku coś zaśpiewał -

On to drugim był aniołem

Na ratunek danym z nieba.

Jego skrzydła przeogromne

Lśniły w sali blaskiem mocy.

Nie odezwał się nic do mnie,

Póki pieśni swej nie skończył:

"Serce ma już teraz zdrowe,

Ty o umysł zadbać musisz,

By kochając miało głowę,

Której uczuć krzyk nie zdusi".

Następnego dnia o świcie

Łzy polały się szczęśliwe,

Ktoś dziękował komuś skrycie

Za dzieciątko cudem żywe.

Dziś jest chłopcem, który broi -

Dziesięć lat minęło już.

Przy nim wiernie zawsze stoi

Autor słów tych - anioł stróż.

Patrz

Smartfon pokazuje dużo

Nawet czas w Nowym Jorku

Wiadomości SMS

Połączenia przychodzące

I sweet focie jeśli chcesz

Co ukrywa?

Może słowa tych tuż obok

Strach przed nimi

Lub spojrzenie

Które zgasło nim odkryłeś

Że codziennie było drogą

Do miłości

Zaproszeniem

Znaki

Zielone światło na skrzyżowaniu

Twoimi oczami mówiło TAK

Już chciałem jechać

bo śpieszno mi było

lecz to daltonizm był

nie żaden znak

Po chwili czerwień zakpiła ze mnie

i byłaś blisko i było Cię brak

Na skrzyżowaniu patrzę na znaki

lecz dotrzeć do Ciebie

wciąż nie wiem jak

My jak dwie proste

w krzyż ułożone

rani nas ciągle hamulców brak

nawet gdy wszystkie znaki na niebie

najlepszym planom

mówiłyby TAK

I choć zasady są raczej znane

często z miłości zostaje wrak

Niewinność

Zielone pocałunki traw biją się z moimi

W Twoich oczach porwanych błękitem

Czerwień krwi wyzywa ogień

Na pewną śmierć

W krzyku

Nie znając punktu G

Rysujemy mapę

Nieba

Dotyk

Miłość też można rozmienić

Na drobne

Dwa uśmiechy mieć w rękawie

Kilka dobrych słów w kieszeni

Lekka jest i dźwięczna życiem

Pozwól jej na co dzień błyszczeć

Byś nie umarł z milionami

N i e t k n i ę t y m i

Trzymanymi skrycie

Quo vadis

Naznaczeni wzorcem szczęścia,

Na utartych ścieżkach,

Te same błędy

Popełniacie.

Skrzywdzeni podobnym losem

We własne nieszczęścia

Boga samego

Wciągacie.

Stworzeni na obraz i podobieństwo,

Podobni do siebie nawzajem -

Kalki tworząc -

Umieracie.

Zostaje po was napis na grobie,

Jedno - żył - dramat oddaje.

Zostawić sens -

Zapominacie.

Więcej niż ciało

Chcesz więcej

Lecz doceń również ciało

To ono mówi kocham

Pomocą nawet małą

Chcesz więcej

Lecz spójrz na własne dłonie

To nimi łzy ocierasz

Gdy serce w bólu tonie

Chcesz więcej

Lecz doceń też ramiona

To horyzontów szczęścia

Granica nakreślona

Chcesz więcej

Lecz skarbem są też nogi

Granice przekraczają

Gdy żegnać się przychodzi

Chcesz więcej

Lecz w oczach jest odpowiedź

To one kryją wszystko

Co nie wybrzmiewa słowem

Chcesz więcej

I słusznie bo bez tego

Miłość to przedmiot tylko

A z tym - na ziemi niebo

Języki obce

Odmieniałem Twoje imię

Przez wszystkie przypadki

Pytałem

Szukałem pomocy w wykrzyknikach

Ty odmieniałaś się

A może mówiliśmy w różnych językach

Przed wymianą na lepszy model

Powstrzymała nas matematyka

Gdy z dwojga zrobiło się troje

Nasze dziecko będzie umiało liczyć

Ale nie wiem czy porozumieć

I o to się boję

Nienawiść

Mam kamień w kieszeni,

mam kieszeń nawet nagi.

Zaciskam na nim pięść,

mój matrix jest pełen krwi.

Zabijam z rozkoszą,

morduję wielokrotnie ciągle tych samych,

chłonę jęk przerażenia i triumf śmierci.

Jestem Neo w świecie mechanicznych zasad,

które tłamszą pragnienia.

Teraz podam ci rękę

i powiem dzień dobry,

ale w moim świecie

już jesteś martwy.

Obłęd

Ktoś widział Cię na mieście,

Twą postać pił do syta.

Czy ja Cię spotkam jeszcze?

To prawda nieodkryta.

Ktoś mówił, że nie wracasz,

Że jesteś tu przejazdem.

Ja ciągle leczę kaca

Zatruty Twym obrazem.

Ktoś mówił, że rozkwitasz

Z facetem jak marzenie.

Ja serce znowu pytam:

Wciąż nie chcesz być kamieniem?

Ktoś wspomniał, że pogoda

Prześliczna będzie w weekend.

Ja oczy w kącie chowam,

Już dziś skończyłbym życie...

Zakochani

Widziałem w parku ludzi ze skrzydłami.

Udawali, że grawitacja dotyczy również ich,

Ale niechcący unosili się tuż nad ziemią.

Dla bezpieczeństwa mieli dodatkową parę oczu.

Ich ułomność budziła politowanie i zazdrość,

A radość tańczyła jak wyrzut i nadzieja.

Skazani na śmierć w codzienności,

Upijali się łapczywie każdą chwilą.

Gdy zapadł zmrok, utonęli w chmurach.

Widziałem uśmiech Boga.

Pobudzenie

Podobno miłość ma różne wymiary

Ale nie każdy znajduje swój

Rynek pełen podróbek

Pijany popyt

A zamienniki szkodzą

Minister zdrowia nie ostrzega

I dobrze

Narząd rozumu warto pobudzać

Nie tylko orgazmicznie

Uniosłem się

Trzy metry nad ziemią poczułem

że można inaczej

Z dziesięciu

zobaczyłem własną śmieszność

Później straciłem rachubę

Poruszył się wiatr

i coś we mnie

Podcięli mi skrzydła

bym nie patrzył na nich

z innego świata

Jej zdjęcie

Czerń wzięła mnie pod rękę

i zapytała, czego szukam.

Ułożyła się tłem, rozlała na włosy,

zaznaczyła brwi,

usta dotknęła słowem zastygłym,

przywitała rzęsy, zarysowała tęczówkę,

uderzyła w źrenice.

Czego szukasz?

Nie odpowiedziała jej żadna myśl,

puls bez zmian, serce bez paniki.

Czego szukasz?

Nie ma jej we mnie.

Taka optyka

Tak chciałem kiedyś czas zawiązać w supeł trwały,

Twych oczu złudny blask uwiecznić na wzór skały.

Tak chciałem pisać dni jak kartki z życzeniami,

Że zawsze tylko Ty, bez Ciebie świat ze łzami.

To małe kruche ja szukało dopełnienia.

Dziś prawdę znam do dna: to droga udręczenia.

Kto wenę taką ma niech szuka swej połowy,

Całością jestem sam - to układ bardzo zdrowy.

Może spotkamy się, stworzymy nawet życie,

Lecz nie roztopisz mnie w związkowym monolicie!

Spoglądam na ten świat i cieszę się ogromnie,

Bo do radości klucz należy tylko do mnie.

Modlitwa

Chroń mnie, Panie, przed nadzieją:

Taką, która musi umrzeć.

Chroń przed wiarą bezsensowną,

Co to chodzi zawsze tłumnie.

Przed miłością też mnie uchroń,

Jeśli rozum grzebie w trumnie.

I przede mną samym wtedy,

Gdy znów ego wygra u mnie.

Wypijmy za błędy

Odjęło mi rozum, dodało ochoty,

Pomogły procenty i ciąg myśli o tym,

Jakby to pięknie było tej nocy

Granice przyjaźni ustami przekroczyć.

Noc

Na oścież okna wokół otwarte

Wołają Ciemność w już śpiący dom.

Przyjmuję nocy przewodnią kartę

W ostrożnie ufną otwartą dłoń.

Jej twarz znajoma i obca razem

Uchyla we mnie tajemnic drzwi.

Stapia się w jedno skrytym obrazem,

Którego nigdy nie widzisz ty.

Mrok potężnieje z każdym oddechem:

Temu co nie chcę nadaje rys.

Przyzywa lęki odległym echem

W studni przeszłości zastygły krzyk.

Zamykam oczy szukając gwiazd

W grobie nadziei mokrym od łez.

Kłamiąc sam sobie tworzę ich blask:

Iluzji się kłaniam, by życie znieść.

Sny moje piękne, gdzie wasza moc,

By cios odeprzeć trzeźwego dnia?

Po co ta cisza i co kryje noc?

Czy prawdę jakąś wytrwałym da?

Pytań odwiecznych ścieżka przetarta,

Kto siłę ma niech dalej brnie.

Przegrywam znowu, gdy druga karta

Odbiera mi wolę w głębokim Śnie.

Trzecia - już zbędna - powraca w otchłań,

Póki ostatni nie przyjdzie dzień.

Triumfu w jej oczach ja już nie dotrwam,

Skoro nadano jej imię Śmierć.

Sen

Zatrzymałem się w fazie REM

Bezwiednie przedłużając cykl

Temperatura ciała poniżej normy

Chaotyczne ruchy gałek ocznych

Płytki oddech

Arytmia serca

Jakieś słowa

Czyjeś imię

Szczypali mnie

Pukali w czoło

Niby-przebudzeni

Ktoś położył dłoń

Faza NREM

Nie budźcie mnie

Jestem szczęśliwy

Szatan

Który z ciemności uczyniłeś dom

I kusisz zgubną imitacją życia,

Kłamstwo to najlepsza broń,

Więc zabijasz nią z ukrycia.

W deszczu łez ty skrzydła wznosisz

Mnożąc wirus nienawiści.

Pychą karmisz, drżysz w dobroci,

Depczesz kpiną słowo bliźni.

***Przyszedł do Ciebie Bóg

Przyszedł do Ciebie Bóg,

Ten ogromny, w płatku chleba,

Byś wokoło widzieć mógł,

W zwykłym świecie, bliskość nieba.

Przyszedł do Ciebie Bóg,

Łatwo poznasz ślady Jego:

Dobrem znaczy każdą z dróg,

Ciebie też wezwał do tego.

Miłość

Uniosła głowę wyżej niż on,

Na palcach stanęła, by większą być;

On zgrabnie przyjął poważny ton,

W półsłówkach cierpkich zaczęli się wić.

Ona już w niebo patrzy z ukosa,

On na to ręce krzyżuje zły.

Z boku spokojnie milcząca postać

W uśmiechu lekkim pewnością lśni.

On niecierpliwie wciąż na nią patrzy,

Ona odwraca się jak na złość.

Wtem postać z boku bije w ton władczy:

Cicho, lecz ostro mówi: "Już dość!"

Ona zmieszana topnieje od środka,

On obejmuje ją mocno już.

Śmieje się głośno, mądra ślicznotka:

"Oddali mi władzę to rządzę... cóż..."

Róża

Zerwałam różę

W ogrodzie babci

Patrzyłam jak umiera

Nie rozumiałam obojętności

Pobliskiej trawy i drzew

Policzyłam jej płatki

Doświadczyłam zapachu

Pokoju i rozkoszy barw

Rzucona na suchą ziemię

Zachowała godność i prostotę

Babcia kochała swój ogród

Mówiła że jestem jedną z jej róż

Wszystkie nosiły jej imię

Nie wiem czy ktoś mnie zerwał

Ale chcę rozkwitać

Pod okiem nieba

Jak Ona

Twoje niebo - twoja sprawa

Czasem... Chociaż nie!

Nader często!

Byle bzdura wznosi się

Chmurą gęstą

Aż pod niebiosa!

I dobrze, niech tworzy

Każdy, jak chce prywatne niebo;

Na piedestale, co chce - położy.

Co rzuci w górę, wróci do niego.

Przypiąłeś skrzydła temu, co niskie?

Orzeł w nagrodę ześle ci znak.

Pięknie ułożysz swe gwiazdki wszystkie,

Lecz wzrok zatraciłeś - nie pytaj jak!

Między wierszami

Nie dbam o formę - ona przemija.

Mniejsza o słowa - kto je zrozumie?

Więc kiedy możesz

to język schowaj

w krzyczącym tłumie.

Chodź ulicami,

jak chcesz pieniędzy:

leżą podobno.

Złoto jest dla tych,

co widzą

między

wierszami

i myślą osobno.

Dom

Nie pokocham cię.

Nie dam słów skrojonych na miarę,

Jak buty, w których zbłądziłaś;

Zwiewnej sukienki i bajek parę

Na dobry sen.

Tylko przestrzeń

Na przyszłe błędy - czas.

I pożegnanie, jak błysk na niebie,

Kreślący drogę - raz.

Nic więcej.

Forever young (I want to be!)

Kiedyś pisali o miłości,

Strzelali śmiechem i wierszami.

Dziś mówią, że wyrośli

I zakochanie mają za nic.

Kiedyś żyli zabawą,

Radością brzmiącej chwili.

Dzisiaj będą bić brawo

Za konta w banku wynik.

Kiedyś marzyli jeszcze

Karmili świat nadzieją.

Dzisiaj w wyższości geście

Pogardy strzały kleją.

I jutro też ich spotkasz,

Natrafisz na przeszkody.

To ich nauka gorzka:

Tyś winny jest, bo młody!

I nie wiem czy cię spotkam

Za lat dwadzieścia parę,

Lecz z sercem dziecka dotrwaj

I miej tę z dzisiaj wiarę...

***Odkryła słowa mocniejsze od stali

Odkryła słowa mocniejsze od stali

By karać wszystkich co udawali

Że gładka ich mowa

To poezji odnowa

A tak naprawdę grób jej kopali

Nie dla idiotów

Napisałam erekcjato!

Ach, jak duszę mam bogatą!

Jak subtelne moje dzieło,

Toć w poezji będzie przełom!

W liściach słowa mam ukryte,

Kołysałam je przed świtem,

Ustroiłam w rzadkie zioła

I tak wołam dookoła:

Chodźcie wszyscy w moje strony,

Poziom wierszy tu sprawdzony;

Podziwiajcie me klejnoty

I artyzmu połysk złoty!

Ja zasiądę na mym tronie,

Wy dziękujcie mi w pokłonie.

A kto w gnoju palcem grzebie

Niech nie ględzi mi o niebie.

Zbyt wyniosła jest to sfera,

By ją debil poniewierał.

By królestwo me zrozumieć

Trzeba myśleć trochę umieć.

Więc, robaczki, mówcie śmiało,

Co wam w główkach zaświtało;

I podniosły hymn śpiewajcie,

A jak nie... to spierdalajcie!

Twoje Westerplatte

To żadna sztuka talentem w ręku

Jak szpadą machać na poklask tani.

Więcej odwagi, mocy i wdzięku

Ma przekraczanie słabości granic.

I chociaż talent niezmiennie błyszczy

I słusznie dzieło piękne zachwyca,

Uważaj na to, co cicho niszczy:

To Twej ojczyzny i sztuki granica.

Sprzedam się

Zatańczę jak mi zagrasz.

Polubię twojego kota, hobby i wstręt

do tych, którzy żyją inaczej.

Ubawię się kawałami, pokocham rozrywki.

Wyśmieję, których wyśmiewasz;

odsunę, wzgardzę i zniszczę:

słowem, wykluczeniem, wzruszeniem

obojętnych ramion.

Opowiem o palancie, co nazwał białe czarnym,

i o starych niekumatych.

Tylko nie zapomnij o mnie na fejsie,

grillu i wymieniając kumpli.

Wtedy zasnę spokojny,

w interesie życia na twarzy:

złotej masce przykrywającej strach

przed byciem sobą.

Ostatnia Dulcynea

Przybyłem do Ciebie na białym rumaku,

W błyszczącej zbroi, głodny zwycięstwa.

Koń nie był piękny, za to prawdziwy,

Jak mądrość, którą przynosi klęska.

Rozbiłem namiot przed Twoim domem

I głowę o niebo sklepione nisko.

Don Kichot uczył mnie samotności,

Ułudy szczęścia pijana bliskość.

Wszystko robiłem, byś spojrzeć chciała

Łaskawym okiem na me zaloty.

Przyniosłem serce i piękne słowa,

Mdły to był napój i klucz do zgryzoty.

Wolałaś tych, co krzyczą głośno

I za nic mają zmienne humory.

Wzięli ot tak, co było mi drogie,

Twierdzę zdobyli gwałcąc amory.

Odszedłem smętny, choć nie przegrany;

Naiwność pod piętą realiów zdycha.

Nauka gorzka zdrowie przynosi:

Pragnąc za bardzo - tylko odpychasz.

Poetka

bawiłem się słowami

pominąłem ostrzeżenie o zachowaniu ostrożności

ostrza nadleciały z trzaskiem pękającej czaszki

paraliż pojęciowy wyrósł gwoździami w źrenicach

stoję w lepkiej kałuży i krzyczę

wyssałaś ze mnie życie

tracę godność błagając o śmierć

Zaklęcie

Abrakadabra hokus-pokus

Cały świat masz w lewym oku

Prawe czekać będzie dnia

Gdy się zjawi miłość twa

Ślepy tylko jednostronnie

Wdzięczny będziesz mi dozgonnie

Sam zmuszony znowu być

Wciąż potrafił będziesz żyć

Człowieku

Spalasz się w bólu, szukasz dyspensy

Cedzisz śmiech, eksploatujesz miłość

Zaciągasz się kłamstwem, wypluwasz płuca

Prostujesz lustro, sprzedajesz prawdę

Czekasz na szczęście, budujesz fortecę

Płacisz rachunki, zadłużasz sens

Nie mówisz dzień dobry

Bo źle śpisz

I żyjesz

Proste słowa

Jak mnie nie lubisz to nie pieprz godzinę

O bólu dupy i zimnej kawie

Nie baw się w focha i kwaśną minę

Powiedz spierdalaj  po zabawie

Pocałuj w policzek lub postaw piwo

Gdy trochę lubisz czy nawet kochasz

Tego co proste nie tłumacz krzywo

Bo z modnych butów wylezie wiocha

Powtórnie odkryć szczerość i słowa

Łaknę i pragnę tak jak oddechu

Otwarcie mów do mnie codziennie nowa

Niechęcią uderz lub sercem w uśmiechu

Tworzę

rysuję mapę

zostawiam ślady ustawiam znaki

specjalnie dla ciebie zakrzywiam przestrzeń

bez niej stracisz ręce

nie omijaj krwi na ścieżce

zmysł węchu będzie ci potrzebny

nieład formalny to tylko pudełko

odrzucone zabierze istotę

jeśli nie stracisz nóg biegnąc zbyt szybko

wchodź przez ciasną bramę

pozbawiony oczu i członków nie krzycz

żadne źdźbło się nie poruszy

umarłeś

twój proch użyźnia ziemię

rosnę na cmentarzu pogardy

Niby limeryk o niby wierszach

Znalazł trzy słowa na parapecie

Tworząc przy kluskach i ciepłym kotlecie

Trójkącik taki zepchnął w pośpiechu

I wierszem nazwał w błogim uśmiechu

A to poezji meteor mówią na świecie

Do Ciebie który tworzysz

tworzysz nieregularne kształty

wytapiasz się w marmurze

szprycujesz pochwałami

liżesz erekcję ego

rozkładasz nogi sztuki

klepiesz w tyłek i tatuujesz swoje imię

drwisz z modlących się do niej

śpisz spokojnie

nie wiesz o kim śni

i jak tuli listy

w które przelała całe serce

List otwarty

Dla Was którzy tworzycie

Mam jedną sugestię

Byście w weny swej zenicie

Przemyśleli jedną kwestię

Po co dzieło to się rodzi

I czy radość Waszą budzi

Czy też tylko o to chodzi

Że szukacie pochwał ludzi

Być cenionym rzecz to miła

Lecz gdy służy tylko ego

Nie przemówisz jako siła

Nie powstanie coś z niczego

Powiesz ego to ja jestem

I tu rację masz niestety

Kończę wszystko manifestem

SZTUKA TO SERCE KOBIETY

Ciałem możesz jej zawładnąć

I uważać że jest Twoja

Kogo kocha? Trudno zgadnąć

A Ty wierz dalej że playboya

Karciany erotyk

ostrzegawcze linie zapraszających ud

układają się w stromą przepaść rozkoszy

cienka łodyga ciszy

ugina się pod naporem ust

jeszcze nie teraz

do twarzy Ci z tym co ukryte

za drzwiami zostały

zniszczone buty samotności

i twardy chleb pożegnania

bez nich nie przyszłabyś do mnie

bez nich życie powie"sprawdzam"

a ja będę najsłabszą z kart